Rigor mortis

yazıp yazıp sildiğim mısralarımın gizli öznesi saklanmıyorsun artık satırlarıma, neden? savaşım kendimle sen karışma yazmak istemediklerimi yazdırıyor hayat bana umursadığımdan değil ellerini lakin kirletiyorsun orada burada yapma! yürüdüğümüz sokaklarla sınırlı kalır hatıran şiirlerin temelini atarım sahil boylarında İstanbul’da sahil çok senden bir tane var ben azalıyorum şiir bitti

acıyı anımsadım bugün montumun iç cebindeki küçük bir not defterinde küçük defterler eski anıları yazılan iki satır yazı eski acıları saklıyor içinde depoluyoruz maziyi bazen bir şiire bazen çalan kapı zilinin melodisine ya da montun iç cebine acıyı anımsadım bugün ilk günkü gibi ağır ve taze küçük bir not defterinin içinde tepeden tırnağa ıslak elleri buz tutmuş soğuktan iliklerinde unutulmanın korkusu ve bir çocuk gibi ağlıyor, yalnız “acıya acıkmakta neymiş” diyor ellerim küçük not defterinden kopartırken içi mazi dolu sayfayı. acıya acıdım bugün montumun iç cebindeki küçük bir not defterinde

Saçların kadar aktivist olamam sevgilim örgütlese de beni kömür siyah gözlerin bildiriler de okusam ellerinden hiçbir devrimci pratiğine katılamam. ama bir akşamüstü, diyalektik idealizmin portresini tutup iki yanından ters çevirmesini iyi biliriz gülüşerek bazı siyasal teoriler anlatırım sana gecenin zifir karanlığında eyleme dökeriz tümünü bir devinim içinde üstelik birçoğunu İstanbul yerelinde Ekim ayında yazdığım şiirlerin rehberliğinde tüm çabamla katılmaya çalışırım eylemlerine yine de, saçların kadar aktivist olamam sevgilim