Rigor mortis

seviyorum bu hayatı ama sıradanlaşmayacak illa bir aksiyon bir macera olacak 3 gün rahat yatayım sıkılıyor inanın içim oflayıp puflayıp atıyorum kendimi sokaklara ellerim cepte bakınarak ve iç çekerek yalnızlığıma sokak lambalarının sarı yandığı arnavut kaldırımlı yollara hele bir de çakırkeyif yürüyorsam sokak müzisyenlerinin kabiliyetlisine denk geldiysem değme keyfime hele bir de ay dolunaysa Pera’dan Karaköy’e inen yokuştaysam istikametim köprü ve sonunda, galata köprüsünün üzerinden bakıyorsam ilkbaharsa ve aşıksam..

Anlamlar yüklüyorum Galata Kulesi’nden Karaköy’e inen yokuş ne kadar rahatlatır beni bir bilseniz Beşiktaş Çarşı’da doğan güneş, yansır sırtımdaki bir kaç hançerin kabzasından penceremdeki fesleğen hüzünlüdür de Gülhane’deki çınara sinmiş annemin kokusunu, unutamam odamdaki posterlerin kronolojisi var yatağımın tam karşısında duran Oğuz Atay posteri.. Oğuz Atay tanımaz da beni posteri çok şey bilir hakkımda anlamlar yüklüyorum Zincirlikuyu sadece aktarma yapmaktan ibaret olsa da birileri için ben sevdaya yürürdüm merdivenlerinden çıkarken Moda sahiden çok mu güzel? Bilmem, ben sahiline vurgunum da içimi acıtır bistroları içtiğim bira değiştikçe değişir aklımdaki şarkı çiçeklerin kokularına kodlarım sevdaları bu yüzden olsa gerek unutamam bazı anları zaman her şeyin ilacı anlam yüklemek olmasa..

oturup saniyelere dalmak loş ışıkta ve düşlemek olmazı oldurmayı ah ne zor bir bilsen, içinde sen olmayan bir nehiri yakalamak sevgilim susuyorsun üstelik tüm sessizliklerin üzerinde bir sessizlik bu zamandan bağımsız ne varsa sende ancak bir sen yoksun. oturmak ve dalmak saniyelere iş değil tüm mesele düşlemek seni gecenin bir yarısı ellerin soğuk biliyorum içimdeki kordan vereyim sana bir tutam istemezsen almazsın ışığını,lakin ısın buz gibi olmuş saniyelerinde donan insanlardan olma bıraktığım gibi kal, n’olur.