Rigor mortis

Özenip garipçilere Yaşamı kutsamaya kalkıştım Hayat emanet durdu üzerimde Çekilmiyor bilirim,  İçi kararmış şair böyle devirde Orhan abi de olmasa Halimiz vahim 

sarıldığımda sana, ellerim dirseklerime değebilirdi ve yarısı vücudunun, içime geçerdi incecik ve esnek bedeninin oysa sığdıramazdım seni aklımın hiçbir yerine

ne oldu şimdi? gittin de mutlu musun? bak dağıldı işte başımın üzerindeki bulutlar güneşli günde uzatıp bacaklarımı gökyüzünde istikbali düşleyeceğim oysa ıslansaydık beraber sırılsıklam birlikte kurumak için bir bahanemiz olabilirdi

ağırdı maskeler, çıkardım. kimsenin işine gelmiyor böylesi gelmesin.

bir bakıyorum gece bir bakıyorum gündüz delik deşik olmuş zaman nerdeyim, kimleyim, ben neyim, bilmiyorum.