Rigor mortis

Ağlamış bak bulutlar Islak asfaltlarda yürüyorun Teskin etmek istediğim bulutları Kovalıyor sert rüzgar Yaşanmaz bu şehirde diyerek Yerleştiğim yeni yer Acı acı gülümsüyor dik yokuşlarıyla Tırman tırman tırman Dışın buz için kan ter

Bozukmuş beynimin kimyası Okuduğum kitap öyle söylüyor Ağlıyor kelimeler ıslak tren raylarında Sarı sokak lambalarının altında Yosununu siliyorum yanaklarımın, Yırttığım kitabın sayfalarıyla Islak demirden yansıyan sarı ışık Kimi duygulandırır bu kadar benden başka? Sahiden delirmişim ben.

Yolumu uzattım bu sabah denizi görerek işe gideyim diye gittiğimde farkettim unutmuşum bakmayı denize öküz mü oturur yüreğe düğüm müdür boğazdaki bilmem bakamadıktan sonra denize ya da göğe ne önemi var yaşamanın?

herkes gidince kalanmış nasibin kim nerde inatla duruyorsa, o oluyor mesele kazanmak veya kaybetmek değilmiş anladım durmakmış mesele lakin benim gönlüm hiçbir yerde sabit durmuyor herkes gidince kalan olacak nasibim seçmediğinden, seçileceklerdenim