Rigor mortis

simsiyah bir gece karşı apartmanda bir adam başı sarkmış camdan bir söğüt dalı gibi boynu ve ağzında kırmızı bir ateş, dumanı efkar tütüyor camları açık aralık soğuğuna gözleri pencere denizliğine dayanmış kollarına bakıyor loş ışığında Che posterinin, Rodrigo’nun gitar konçertosunu açtım içimde azalan sana ve adamın efkarına ağladım

bakış yetmezliği çekiyorum buralarda kançanağı gözlerime değmesin gözlerin, boşver yerçekimsiz karadelikler üretiyorsun aromatik bileşikler listesinde yok kokun nerden geliyor yüzündeki bu renk? arkam dönük dış dünyaya sevgilim gölgelerin yalancısıyım ben bilmem.. ama sen bilirsin, yağmurlu bir günde el ele tutuşup şarkı söylemeyi gök kuşağında yürümeyi yalın ayak gölgenden hızlı koşmayı ve yorgun bir kaya gibi dinlenmeyi iyi bilirsin ah öyle yorgunum ki ne şarkı söyleyecek sesim ne yürüyecek hevesim ne de koşacak halim var ama öğretirsen eğer, dinlenmek isterim kollarında çünkü gölgelerin yalancısıyım ben, bilmem. (Bu şiir Ayyıldız dergisinde yayınlanmıştır.)