Rigor mortis

yazarken sonunu getiremediğim bu şiirleri sesli sesli tekrarladığım dizelerde sen, bir satırdan diğerine hiç durmadan koşuyorsun acelen ne, nereye yetişiyorsun? bırak buluştuğumuz tek yer olarak kalsın bir kaç dizeyle sınırlı mutluluğumuz derdin ne anlamıyorum, ne istiyorsun? bak ben yoruldum sen dinlenmek bilmiyorsun gel bir şarkı dinleyelim ama çok, çok eskilerden olsun sahile gidelim seninle ve rüzgar, yarım kalan bir tebessüm gibi koksun ben çok şey isterim de neyse, şiir işte.

hüzünlü bir şarkıda buruk bir gülüşle gel sevgilim öyle bir gel ki gitmek nedir unutsun şehir dolunayın olduğu bir gecede ıssız bir yoldan gel sevgilim gelişinle şenlensin sokaklar ağzı geniş bir kavanozun içinde söylediğin kelimeleri biriktiriyorum yetmiyor alfabem seni anlatmaya kelimeler de üzgün yürüdüğümüz sokaklara adını heceliyorum unutturmam çınlayan gülüşünü arnavut kaldırımlarına geniş adımlarla gel sevgilim öyle bir sarılalım ki sönsün tüm ışıklar isyan edip ayrı kaldığımız her dakikaya aşkın devrimini yapalım birlikte yürüdüğümüz ve senin geldiğin yollarda