Süs olsun diye

Gitmek ile ilgili çok şey duyuyorum bu aralar. "Gideceğim buralardan" diyor biri, başkası atılıyor hemen "vatandaşlık verseler ben de durmam". Kimisi beyin göçü planlıyor, bir başkası staj, erasmus düşünen de var work and travel düşleyen de. Canım sıkılıyor telefona yapışıp "gel benimle gidelim" diyorum sevdiğime, gelen yanıt düşünmeksizin olumlu, "gidelim".

Bazıları birisinden gidiyor, bazıları bir şehirden gidiyor. Bazıları sadece gitmek istiyor ama gidemiyor, kalıyor. Sırtında yumurta küfesiyle dolaşmak bu olsa gerek diyorum. Kımıldasak kırılacak şeyler çok hayatımızda. Kımıldamamak rahat ayrıca. Sevmediği işi yapan çok, bırakabilen az. Strese girmek istemez organizmalar. Var olan dengeyi korumak ister kimyasal reaksiyonlar. İnsanlarda da bu böyle işte. Gitmek isteyip gidemeyen yığınlarız.

Neden meraklıyız bu kadar gitmeye peki? Gitmek denilen bu şey aslında daha önce ki yazımda da bahsettiğim gibi oynamaktan usanılmış bir oyunun kapatılması mı? Gidene sormak lazım bunu tabi. Her giden aynı sebeple gitmez. Bu yazımda asıl irdelemek istediğim kalıcı gidişler aslında. 

Yaşamak zorundayız deyip duruyorum. Yaşamamız için çalışmamız gerektiği de aşikar. Yaşayacağımız bir ömür için verdiğimiz bir hayat var, aslında aşklardan gidilmiş, heyecanlardan gidilmiş, mutluluklardan gidilmiş, terkedilmiş bir hayat veriyoruz bir ömür yaşamak için. 

Bazı bazı ben de gitmek istiyorum İstanbul'dan ancak keder yakışıyor bu şehire, bir süs de benden olsun diye kaldım bu şehirde.