Mutluluğun şiirselliğe etkisi
Yitip giden şiirselliğimin intiharı mutluluğum mu? Çok düşündüm. Büyük şairleri, insanlığın ufkunu açan filozofları, düşünce adamlarını çok düşündüm. Birçoğu acılar içinde boğuşurken yazmış yazılarını. Örneğin Marx, hasta eşine ilaç alamazken ve çocuklarını kuru ekmek patatesle beslerken soğuk evinde yazamayıp kalabalık kütüphane köşelerinde yazarken içtiği tütünün masrafını bile çıkaramadan yazmış manifestosunu. Düşünüyorum, acaba refah içinde olsa, mutluluktan ayaklarını yerden kesecek olaylar yaşasa yazabilir miydi? Ya da Nazım, vatan hasreti içinde kıvranırken yazdığı şiirlerini havuz kenarında viskisini yudumlarken yazabilir miydi? Ahmed Arif, iki komiser tarafından kelepçelenip bir trende işkenceye götürülmeseydi nasıl bu kadar gerçekçi ve aşkla anlatabilirdi ülkesinin dağlarını?
Kaybediyorum şiirselliğimi, sebebi mutluluğum. Ümidin şiirini yazdım, hüznün, ayrılıkların, ihanetlerin şiirlerini yazdım zamanında. Sevildi ya da sevilmedi, takdir gördü ya da görmedi önemli değil, yazabildim. Mutluluğun şiirini yazamıyorum. Nazım, mutluluğun resmini çizebilir misin abidin? derken ne anlatmak istediğini sanırım şimdi anlıyorum. Hayat çizgisel değil spiral ilerler derdi sevdiğim bir hocam. İnişlerin çıkışı vardır klişesini iyi bilirim, yaşıyorum zaten. Yaşadığım güzel olayların elbet inişleri olacak bunun da farkındayım ve olması gerekli, zaten hüzün ve acı yoksa mutluluğun ne önemi kalır?
7 yıl şiir yazamayan Turgut Uyar, Tomris Uyar'dan sonra şiir yazmaya yeniden başlayabilmiş. Haddime değil ama sevemedim hiç Tomris Uyar'ı, zannediyorum Turgut Uyar'ın o dönemde çektiği acılar ve tabii ki kesintili mutluluklar dönüşmüş dizilere. İyi ki dönüşmüş ki okuyabiliyoruz. Ama sorsak mesela Cemal Süreya'ya Tomris Uyar'la hiç tanışmasaydın ve o şiirleri yazmasaydın? Ne cevap verirdi varın siz düşünün. Ya da Nazım'a sorsak vatan hasreti çekmeseydin, haksız yere vatan haini ilan edilmeseydin ama o şiirleri de yazmasaydın. Ne derdi sizce? Ben kendime soruyorum ara ara, cevabım net, alın tüm şiirlerimi ben bu şekilde mutlu yaşamayı seçiyorum.
Kaybediyorum şiirselliğimi, sebebi mutluluğum. Ümidin şiirini yazdım, hüznün, ayrılıkların, ihanetlerin şiirlerini yazdım zamanında. Sevildi ya da sevilmedi, takdir gördü ya da görmedi önemli değil, yazabildim. Mutluluğun şiirini yazamıyorum. Nazım, mutluluğun resmini çizebilir misin abidin? derken ne anlatmak istediğini sanırım şimdi anlıyorum. Hayat çizgisel değil spiral ilerler derdi sevdiğim bir hocam. İnişlerin çıkışı vardır klişesini iyi bilirim, yaşıyorum zaten. Yaşadığım güzel olayların elbet inişleri olacak bunun da farkındayım ve olması gerekli, zaten hüzün ve acı yoksa mutluluğun ne önemi kalır?
7 yıl şiir yazamayan Turgut Uyar, Tomris Uyar'dan sonra şiir yazmaya yeniden başlayabilmiş. Haddime değil ama sevemedim hiç Tomris Uyar'ı, zannediyorum Turgut Uyar'ın o dönemde çektiği acılar ve tabii ki kesintili mutluluklar dönüşmüş dizilere. İyi ki dönüşmüş ki okuyabiliyoruz. Ama sorsak mesela Cemal Süreya'ya Tomris Uyar'la hiç tanışmasaydın ve o şiirleri yazmasaydın? Ne cevap verirdi varın siz düşünün. Ya da Nazım'a sorsak vatan hasreti çekmeseydin, haksız yere vatan haini ilan edilmeseydin ama o şiirleri de yazmasaydın. Ne derdi sizce? Ben kendime soruyorum ara ara, cevabım net, alın tüm şiirlerimi ben bu şekilde mutlu yaşamayı seçiyorum.